SEICA A CULPA É NOSA

O Sr. Conselleiro de Educación da Xunta de Galicia ven de dicir recentemente que o problema da perda de galego falantes é que non se utiliza o galego nos ámbitos de xogo ou familiares; cousa que, segundo el, vese moi agravada pola caída da natalidade nas zonas rurais, que son as que falan máis galego; na cidade, seica todos o sabiamos, fálase castelán por suposto; e supoñemos que nos despachos dos responsables políticos completarán o plurilingüismo que tan pracenteiro lle é a este goberno e falaran inglés.
Tampouco hai que cargar contra este empregado do goberno, ao fin de contas o seu xefe, o presidente da Xunta de Galicia, xa fixera unhas declaracións nese mesmo senso un día antes, e na mesma liña: a lingua pérdese porque as familias non a coidamos, e isto agrávase porque no rural hai cada vez menos xente.
Se non fose porque estamos a falar da lingua do noso pobo, ou sexa: da construción monumental elaborada con mimo e cariño durante séculos, que permite que expresemos o que somos, o que pensamos, cómo nos sentimos, e cómo entendemos o mundo.
Se non fose por iso, e porque calquera cousa ao lado diso queda empequenecida, merecería a pena facer a longuísima crónica de todo o que este goberno considera que é responsabilidade doutros, falando só de educación porque do resto non cómpre agora, porque as súas políticas, que din eles que tan decisorias resultan cando tratan de se apropiar de calquera vantaxe publicitaria, son sempre neutrais cando cómpre explicar algún resultado negativo.
Se non fose porque estamos falando da nosa cultura, poderiamos pararnos a pensar para qué queremos un goberno que rexeita a súa responsabilidade no afundimento do maior patrimonio cultural que posuímos; que mesmo dá un paso máis, trasladando esa responsabilidade aos propios falantes, aos propios coidadores dese patrimonio. A Nós, aos que ano tras ano estamos a pelexar para protexelo precisamente de xente como esta que agora nos insulta.
A lingua conservámola os falantes, e dámoslle pulo e dignidade, como cómpre facer co que se quere como propio; pero son os nosos representantes, o poder político, quen é o responsable único do seu abandono entre a xente nova e do seu desprestixio entre a xente que non a transmite, e tamén son os nosos representantes quen teñen que tomar medidas serias e conscientes para neutralizar as presións que as culturas alleas, economicamente máis ricas, publicitariamente máis estendidas, máis gorentosas nos seus resultados inmediatos de éxito aparente, están a exercer nas novas xeracións.
Manter unha lingua non é máis difícil do que resulta crer nela, crer no seu poder aglutinador da sociedade , mesmo na súa forza económica e produtiva, na súa capacidade para identificar a aqueles que pelexan á nosa beira e facilitar a comunicación con eles.
Manter unha lingua significa ser conscientes de que para saír ao mundo a aprender o que mundo nos aporte temos que andar con paso seguro, cunha base sólida que nos serva de referente, porque non aprende quen se dilúe na aventura doutro, aprende quen crea con outro unha aventura compartida, na que se sumen as sabedorías, e os entendementos.
Manter a lingua, señor conselleiro, señor presidente, significa ser galego e recoñecelo, identificarse como tal e querelo así; por iso algúns defendémola, e falámola, como xa dixo Celso Emilio, “…porque si, porque me gosta, porque me peta e quero e dame a gaña, porque me sae de dentro, alá do fondo dunha tristura aceda que me abrangue ao ver tantos patufos desleigados, pequenos mequetrefes sin raíces que ao pór a garabata xa non saben afirmarse no amor dos devanceiros…”.
Nós, as familias, defendemos a lingua; outros non paran de aldraxala.