HOXE ESTIVEMOS NA RÚA

A xeito de foliada un tanto áceda, as familias de Compostela que temos fillos e fillas  no ensino público hoxe espuxemos a realidade dos nosos colexios a todos os nosos concidadáns: na praza do  Toural amosamos a cara máis lamentable das instalacións nas que viven todos os días os nosos pequenos e pequenas; as imaxes falaron de como pasan as súas mañáns entre humidades e friaxes, de como xogan en lameiros e en patios tan suxos que semellan abandonados; e todo iso acontece na capital de Galicia, nun dos berces de Europa, na cidade patrimonio universal da humanidade, na fin do camiño…. que é tamén, e sobre todo, o lugar que habitamos e onde criamos aos nosos fillos e fillas.

Nós temos moito que falar sobre educación, moito que expresar e moito sobre o que discutir; esa debe ser a función das asociacións de nais e pais, o noso traballo, a nosa razón de ser; pero, quen pode falar cando ten frío?, quen pode debater cando cheira a mofo?, quen pode pensar cando esvara no chan mollado?; e que nai, que pai, pode pensar noutras cousas cando os seus fillos e fillas están padecendo estas carencias que non son inevitables, que non veñen provocadas pola crise, que non son consecuencia de tifóns nin cicloxéneses, que só son o resultado  da inacción consciente dunha administración ineficaz, inoperante, innecesaria na súa propia incapacidade.

 

A resposta dos responsables públicos, cantas veces lles plantexamos o que hoxe puxemos á vista de tod@s, foi unha constante evasión das súas propias responsabilidades, desas responsabilidades que son a razón única pola que están onde están; pois é a súa obriga xestionar o público, o que é de todos, dirixir a acción colectiva  para que mellore, co traballo e tempo que nós lles pagamos, a vida das nosas familias e o futuro das xeracións que xa están vindo.

Non é certo que non haxa diñeiro, haino para comprar e inaugurar innecesariedades, para facer obras que sempre quedan detrás en importancia cando as comparamos coa atención dos nenos e nenas, haino para ridículos fastos e para protocolos de pandeireta; pero semella non habelo cando falamos da seguridade, da limpeza e do benestar dos máis vulnerables de entre nós: é indigno.

Por iso hoxe saímos as familias, porque temos a obriga de procurar para as nosas fillas e fillos un lugar onde poidan disfrutar da súa infancia, onde poidan disfrutar da súa educación, da convivencia, da despreocupación dos seus poucos anos, e para que todo iso poidan facelo en lugares privilexiados en construción, dotación e mantemento; porque unha sociedade que non atende ás súas crías con mimo e coidado é unha sociedade enferma, porque está matando o seu propio futuro; e é unha sociedade insana se consinte que isto ocorra sen se defender.

 

Por iso hoxe saímos á rúa, e continuaremos saíndo mentres os nosos nenos e nenas non teñan o que merecen que é nin máis nin menos que o trato e a atención privilexiada que lle corresponde sempre  a quen de nos depende.

E de educación tamén falaremos, e será pronto, pero será outro día.